Αγία
Παρασκευή (Κεράσοβο) Κόνιτσας: Ανέγγιχτη φυσική ομορφιά & άφθονα νερά (Α’
Μέρος)
Η Αγία Παρασκευή (Κεράσοβο) είναι ένα όμορφο ορεινό χωριό
του νομού Ιωαννίνων. Βρίσκεται στις βορειοδυτικές πλαγιές του όρους Σμόλικα
(2637μ) σε υψόμετρο 1050μ. και έχει πλούσια βλάστηση και πολλά γάργαρα νερά.
Απέχει από την Κόνιτσα περίπου 27χμ. και στη διαδρομή με το αυτοκίνητο ο
επισκέπτης θα εντυπωσιαστεί από την πυκνή βλάστηση και την ποικιλία των φυσικών
τοπίων. Είναι ένα από τα παραδοσιακά μαστοροχώρια της περιοχής με πλούσια
πολιτιστική παράδοση. Το χωριό στο παρελθόν ζούσε τη δική του αυτόνομη ζωή.
Ακόμα κατοικείται χειμώνα – καλοκαίρι και οι λιγοστοί κάτοικοι ασχολούνται με
την κτηνοτροφία, κατασκευή – επισκευή σπιτιών, υλοτόμηση κ.λπ.
Είναι κτισμένο ανάμεσα από πυκνά δάση πεύκου, οξιάς,
πυξαριού και ρόμπολου. Αριστερά και δεξιά του χωριού τρέχουν τα δύο ποτάμια ο
“Κακόλακκος” και ο “Βουρκοπόταμος” με τα κρυστάλλινα και πεντακάθαρα παγωμένα
νερά τους. Περιβάλλεται από δύο βουνοκορυφές με την ονομασία για την καθεμία
Τζιούμα (τοπωνύμιο), που βρίσκονται βόρεια και νότια του χωριού και μία άλλη
ανατολικά Ανήλιο (τοπωνύμιο – επειδή όλο το χειμώνα ο ήλιος δεν το βρίσκει)
όπου ο δρόμος οδηγεί προς τα χωριά Φούρκα και Σαμαρίνα.
Για αυτούς που αγαπούν τη φύση και τους λάτρεις της
ορεινής πεζοπορίας το χωριό και οι γύρω περιοχές του αποτελούν την ιδανική
λύση. Υπάρχει ορειβατικό μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του όρους Σμόλικα και
αφού προσπεράσει τη Δρακόλιμνη οδηγεί νότια προς τα χωριά Άρματα – Πάδες –
Παλιοσέλι. Το μονοπάτι ξεκινάει από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Στην
αρχή του μονοπατιού υπάρχει γκαλντερίμι όπως το απαιτεί η παράδοση του χωριού
και κατά τη διαδρομή η φύση επιφυλάσσει εκπλήξεις στον περιπατητή όσον αφορά
την χλωρίδα και πανίδα του τόπου.
Πληθυσμός
Για τα παλιά χρόνια κανένα στοιχείο δεν έχουμε για τον
πληθυσμό του χωριού, δηλαδή τους τρεις συνοικισμούς που το αποτελούσαν το
Κιράσοβο ή Κεράσοβο, Ριάχοβο και Πέρα ή Κάτω Μαχαλά. Τα πρώτα γραπτά στοιχεία
είναι από τον Π. Αραβαντινό (Ηπειρώτικα Χρονικά, τ. β, σελ. 339), που μας
πληροφορεί ότι το χωριό είχε τότε το 1857, 41 χριστιανικά σπίτια και 97 στέφανα
και κανένα τούρκικο. Επίσης ο Κ. Στεργιόπουλος, καθηγητής τότε το 1938, της
Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, που συνέγραψε το «Τοπωνυμικόν της Επαρχίας
Κόνιτσας», «Ηπειρωτικά χρονικά 1938», μας δίνει την πληροφορία και αυτός, ότι ο
συνοικισμός Ριαχόβου, που συνώκησε το 1780 με το Κιράσοβο, είχε 19 σπίτια.
Άλλη μια αναφορά των τότε προέδρων της κοινότητας μας το
1957, προς το Υπουργείο Γεωργίας που αφορούσε τη διαμάχη του δάσους Ριαχόβου με
το Δημόσιο, αναφέρει ότι από το Ριάχοβο ήρθαν στο Κεράσοβο 41 οικογένειες
(στεφάνια) και μάλιστα κατά γένη. Ακόμη ο συγγραφέας Κώστας Στεργιόπουλος μας
πληροφορεί ότι ο συνοικισμός πέρα ή Κάτω Μαχαλάς συνενώθηκε με το Κεράσοβο,
πολύ πιο παλιά, κατά τα χρόνια 1500-1600 μ.Χ. Οι λόγοι της συνένωσης των δυο
αυτών οικισμών, Ριαχόβου και Πέρα ή Κάτω Μαχαλά με το Κεράσοβο επιβλήθηκε εξ
ανάγκης, γιατί δεν μπορούσαν να αντισταθούν και να αμυνθούν στις ληστείες και
στις βάρβαρες επιδρομές των Τουρκαλβανών κατακτητών και ληστών.
Επομένως το 1857, το χωριό Κεράσοβο ως ενιαίο πλέον χωριό
είχε άνω από 700-800 άτομα αφού το σύστημα τότε το κοινωνικό ήταν πατριαρχικό,
δηλαδή κάθε οικογένεια απαρτίζονταν από παππούδες, πατέρες, γιους (δηλαδή από
8-10 άτομα, 97 Χ 8 ή 10) ψυχές 700-800. Από τις δεκαετίες όμως από 1880 και
μετά παρατηρείται μετανάστευση, στο εξωτερικό (Αμερική – Αίγυπτο – Ρουμανία),
και κατά συνέπεια μείωση του πληθυσμού.
Το 1914 που έγινε η πρώτη γενική καταγραφή του αντρικού
πληθυσμού των «νέων χωρών», μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου το 1913 από τους
Τούρκους, η απογραφή έδειξε, βιβλίο μητρώων αρρένων, 498 άρρενες. Αν
υπολογίσουμε και τις γυναίκες, τότε ο πληθυσμός του χωριού μας, υπερέβαινε κατά
πολύ τους 1500 κατοίκους. Το 1920 είχε 722, το 1928, 893 και το 1940, 1310. Εδώ
έγινε η μεγάλη έκρηξη του πληθυσμού του χωριού μας. Από το 1941 και μετά
αρχίζει η μείωση, λόγω πολέμου, κατοχής, εμφυλίου σπαραγμού 1946-1949. Το 1951
μειώθηκε στους 821 με συνεχή μείωση ώστε το 2001, φθάσαμε να αριθμούμε 431
κατοίκους, λόγω της εξωτερικής, αλλά κυρίως της εσωτερικής μετανάστευσης των
κατοίκων της. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού ανέρχονται γύρω στους
120-130. Το καλοκαίρι πάλι λόγω διακοπών φθάνουν και τους 1000 – 1500
κατοίκους.
Πολεοδομική μορφή
Η πολεοδομική μορφή του χωριού είναι η λεγόμενη
μονοκεντρική. Έχει ένα κέντρο στη μέση του χωριού που περιλαμβάνει το μεσοχώρι
και τις δυο ανισόπεδες πλατείες. Χωρίζεται σε μαχαλάδες – γειτονιές. Αυτές
είναι: 1)οι Παπαγανναίοι, 2) Τζινάδες, 3) Ζηλάδες, 4) οι Γελαδαραίοι, 5) το
«Βαρόσι ή Βαρόζι, που σημαίνει στην τουρκική διάλεκτο, χριστιανική συνοικία, 6)
οι Μπαϋλάδες – Γουδούη, ρωμαϊκής καταγωγής που σημαίνει υπηρέτης – υπάλληλος, κομιστής,
7) οι Μωραϊταίοι, και το όνομα φανερώνει ότι ο γενάρχης τους ήταν στην καταγωγή
του από το Μωριά, 8) οι Κωστάδες – Ζώηδες, 9) οι Οικονομαίοι – Μακρυγιάννηδες,
10) οι Τσουμπαναίοι που είναι κατάλοιπο της Σλάβικης λέξης Ζουμπάν, που
σημαίνει αρχιτσέλιγκας αρχηγός φυλής ομάδας, ενός τόπου ή ενός ποιμνίου 11) οι
Νταγκουβαναίοι, που το όνομά τους σημαίνει πολύ σηκληρός, αντοχής (Αλβανικό
ντάλτε) και τέλος 12) οι Τέλληδες -το όνομα Τέλλης έχει αρχαιοελληνική
προέλευση σύμφωνα με τα βιβλία Θ΄και Ι΄ του Ηροδότου VIII, 27 και IX,
37 αντίστοιχα (Carolus Hude, Herodoti Historiaie, Oxford University Press).
Καταγωγή – ίδρυση –
συνοικισμοί
Το χωριό όπως ομολογούσαν οι γέροντες και οι γερόντισσες
τα παλιά χρόνια, τώρα έμειναν ελάχιστοι βέβαια, απαρτίζονταν από τους τρεις
συνοικισμούς (μαχαλάδες): α) του Κιρασόβου ή όπως επικράτησε Κερασόβου (λόγκα),
β) του Ραχόβου ή Ριαχόβο και γ) του Πέρα ή Κάτω Μαχαλά. Στους τρεις αυτούς
συνοικισμούς υπάρχουν ακόμη και σήμερα τοποθεσίες (τοπωνύμια) αλλά και ερείπια
και σωροί από πέτρες και καλύβες που μαρτυρούν την ύπαρξη αυτών των οικισμών.
Ο πρώτος και αρχαιότερος οικισμός του Λόγγα είναι
παραφθορά της λέξης Λύγκα, που σημαίνει τόπος, χώρος του ζώου Λύγκου = μεταξύ
σκύλου και τσακαλιού, εξ ου και το Λύγκος ή Λυγκών, αλλά οι Σλαύβοι πρόσθεσαν
και τη λέξη Σμοκός που σημαίνει ποιμνιοστάσιο (στρούγκα) και έγινε Σμοκο-Λύγκος
= Σμόλυγκας = Τσομπανόσκυλο.
Ο θρύλος – παράδοση – διήγηση – μυθολογία λέει πως ο
Λύγκος ήταν βασιλιάς και αυτός της Μακεδονίας και επιχείρησε να φονεύσει τον
Τριπτόλεμο Μολοσσό βασιλιά της περιοχής μας, για να θεωρηθεί ότι αυτός διέδωσε
την καλλιέργεια των δημητριακών. Θύμωσε όμως τότε η θεά της γεωργίας Δήμητρα
και τον μεταμόρφωσε σε ζώο, εξ ου και το όνομα Λύγκος. Λέγεται στο χωριό μας
πως κάτω από τα σπίτια των Μακρυγιανναίων, κρύβονται στο χώμα πολλά αρχαία
αντικείμενα, αγγεία, αμφορείς, ψηφιδωτά κ.ά. Ανασκαφές δεν έγιναν ποτέ. Ο
οικισμός αυτός ήταν γύρω από τον Άγιο Θανάση και την Αγία Παρασκευή.
Οικισμός Πέρα ή Κάτω
Μαχαλάς
Ο οικισμός αυτός βρισκόταν στο τοπωνύμιο που και σήμερα
υπάρχει, δηλ. στο Πέρα Μαχαλά και αυτός είναι πολύ αρχαίος, Πότε ιδρύθηκε δεν
είναι γνωστό. Γνωστό είναι ότι γύρω στα 1500 – 1600 μ.Χ. εξαναγκάστηκε να
συνενωθεί με τον οικισμό του Λύγκα για να μπορεί να αμύνεται στις ληστρικές
επιδρομές των ληστών και στις βάρβαρες επιδρομές των Σλάβων-tουρκαλβανών. Χώριζε τον οικισμό Λόγκα με
τον οικισμό του Πέρα ή Κάτω Μαχαλά, το ποτάμι που περνούσε κάτω από το μαχαλά
Ζηλάδες.
Το ποτάμι αυτό, ο «Κακόλακος» όπως τον λένε, είχε δύο
ροές-δρόμους, ο πρώτος περνούσε από την Πλάκα χωράφια Βάσιου, κατέβαινε στο
μύλο του Ντούσια, στη συνέχεια στην τοποθεσία Τζιουμίχα και κατέληγε στο μύλο
του Ζιούλη. Το περίσσευμα του νερού, ακολουθούσε το δρόμο μύλο Ντούσια, σπίτια
Γιάννη Χαρισιάδη, Κώστα Παπακώστα, Μανέκα, Ζηλάδες, Βρύση Παπαγιάννη. Ο
δεύτερος δρόμος ήταν χωράφια Βάσιου Αδάμου, Αγία Παρασκευή, Άγιο Θανάση, ένωση
με Βουρκοπόταμο.
Κάποια χρονιά προ του 1920, κατά κάποιες μαρτυρίες το
γεγονός αυτό έγινε το 1904, ο ποταμός αυτός έφερε τόσο πολύ νερό, λόγω μεγάλης
νεροποντής στο Σμόλυγκα, που λίγο έλειψε να πνίξει το μαχαλά των
Μακρυγιανναίων. Γι’ αυτό το λόγο, οι τότε συγχωριανοί, με την οικονομική
βοήθεια και των Κερασοβιτών της Αμερικής, άλλαξαν τον δρόμο των ποταμών και
πήγε εκεί που είναι σήμερα.
Οικισμός Ριαχόβου ή
Ραχόβου
Αυτός βρίσκονταν 3-4 χιλιόμετρα βόρεια του χωριού μας,
δηλαδή 1, με 1,30 ώρες από τη Λόγκα Κερασόβου. Από στοιχεία κυρίως από επίθετα
των κατοίκων του (Βαλάδες), που σημαίνει ακρίτες-καστριώτες, προκύπτει ότι
πρόκειται για οικισμό ρωμαϊκό ή βυζαντινό, την εποχή της φύλαξης των συνόρων
της αυτοκρατορίας από τους ακρίτες. Επομένως από την κυρίευση της Ελλάδας από
τους Ρωμαίους το 146 μ.Χ. κατοικείται η περιοχή αυτή. Άρα οι κάτοικοι αυτής
ήταν Ρωμαϊκής ή Βυζαντινής καταγωγής. Αν ήταν ρωμαϊκής εξελληνίσθηκαν και συν
το χρόνο ερχόμενοι σε επιμιξίες με Έλληνες.
Το 1780, ο συνοικισμός αυτός συνενώθηκε με το Κεράσοβο εξ
ανάγκης λόγω επιδρομής των ληστών, των Σλάβων και Τουρκαλβανών κατακτητών.
Άλλες οικογένειες ήρθαν στο Κεράσοβο (19), άλλες κατέφυγαν στα Κανάλια
Καρδίτσας, Ανθηρό Λάρισας και κυρίως στα χωριά των Χασίων (νέο Ριάχοβο,
Κακοπλεύρι, Τσαπουρνιά κ.ά.).
Σήμερα υπάρχουν Κερασοβίτικες οικογένειες στη διασπορά
πάρα πολλές. Μερικές από αυτές, όσες έγιναν γνωστές είναι, στα Κανάλια:
Βαλάδες, Κυριτσαίοι, Τσιάτσηδες, Πάσχοι, Ντουνταίοι. Ανθηρό: Μπεκαίοι.
Μεσηνικόλα: Ζουκαίοι. Βυθό (Ντόλο Κοζάνης): Δαμαλής Αντρέας, Τζίνα Φωτεινή,
Τζίνας Δημήτριος, Τζίνας Παναγιώτης, οικ. Πούλιου, Γηράση και άλλες.
Αυτοί λοιπόν οι τρεις οικισμοί αποτέλεσαν τον ενιαίο
πλέον οικισμό της Λόγκας ή Κιρασόβου ή Κερασόβου. Φαίνεται – προκύπτει ότι η
αρχαία Λόγκα είχε το όνομα αυτό μέχρι που προέκυψε το νέο Κιράσοβο ή Κεράσοβο
κατά παραφθορά. Το σωστό και ορθό είναι το πρώτο, όπως το πιστοποιεί ο κ.
Σεργιόπουλος και τώρα ο πρύτανης Γ. Μπαμπινιώτης. Η λέξη Κιράσοβο είναι σύνθετη
από τις λέξεις Κιρατζής – ενοικιαστής και την Σλαβική κατάληξη -όβο, επομένως
Κιράτζοβο=κιράσοβο, κατ’ ευφωνίας = τόπος ενοικίασης. Το όνομα αυτό το πήρε μετά
το 1417 που τούρκεψε η περιοχή μας.
Ονομασία του χωριού
Το σημερινό όνομα (Αγία Παρασκευή), το χωριό το πήρε το
1953, ύστερα από απόφαση της Νομαρχίας Ιωαννίνων, γιατί το παλιό του, το
Κεράσοβο, θεωρήθηκε Σλάβικο. Προτιμήθηκε το Αγία Παρασκευή επειδή η οσιομάρτυρας
Αγία Παρασκευή είναι προστάτης και πολιούχος του χωριού μας και την ημέρα της
ιερής μνήμης της (26 Ιουλίου) το χωριό πανηγυρίζει προς τιμήν της
Μεγαλομάρτυρος υπάρχει και το εξωκκλήσι της, εκεί στην έξοδο του χωριού μας
προς το χωριό Φούρκα. Το κτίσμα είναι ύστερο του 1850, και χτίστηκε πάνω σε
παλιότερα θεμέλια. Εκεί πρέπει να υπήρχε άλλη εκκλησία, στη μνήμη όμως πάλι της
Αγίας Παρασκευής, προφανώς κεντρικής εκκλησίας Χριστιανικής των χρόνων της
Λόγκας-Κιρασόβου.
Ο Χριστιανισμός στα μέρη αυτά πρέπει να μεταδόθηκε από
τους διερχόμενους εμπόρους, ταξιδευτές, καλόγερους, καθότι το χωριό μας ήταν
σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης πέραν του ότι διήρχετο από τα μέρη μας,
ένα παρακλάδι από τα τρία της Εγνατίας οδού Κωνσταντινούπολη – Ρώμης. Αξίζει
τον κόπο να μάθει ο κάθε Κιρασοβίτης κι όχι μόνο το μύθο γύρω από την εξαφάνιση
της εικόνας της Αγίας Παρασκευής από το ομώνυμο εξωκλήσι της, προ 400-500
χρόνων και την εύρεσή της στο διπλανό χωριό μας, το Παλιοσέλλι. Ο μύθος έχει ως εξής και
να τι έγραψε η εφημερίδα «ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ» της 2ας Σεπτεμβρίου του 1964.
«Η 100ετηρίς της ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
Παλαιοσελίου (Κονίτσης)»
Την
26ην Ιουλίου, μνήμη της Μεγαλομάρτυρος Αγίας Παρασκευής εις Παλαιοσέλινον
(Κονίτσης), όπου υπάρχει μεγαλοπρεπής φερώνυμος ιερός ναός της Αγίας, πολιούχου
και προστάτιδος του χωριού, έλαβε χώρα πανηγυρική τελετή, επί τη συμπληρώσει
εκατοεντηρίδος από της ανεγέρσεως του ναού τούτου υπό την εμπνευσμένη πρωτο….
λέγεται ότι εις τα παλιά χρόνια, παρά την θέσιν όπου υπάρχει σήμερον αυτός ο
κεντρικός ναό μας, ανεκαλύφθην τυχαίως, εν μέσω θάμνων, ένας ναϊσκος
αφιερωμένος εις την ιερά μνήμην της Αγίας Παρασκευής… Φυσικά, το θαυμαστόν
εκείνο γεγονός διαδόθηκε εις άπαντα τα πέριξ χωριά. Και τότε ήλθαν εκ
Κερασσόβου (νυν Αγία Παρασκευή) κειμένου περί τα 20 χλμ. βορείως του
Παλιοσελίου, εκκλησιαστικοί εκπρόσωποι πήραν την εικόνα, η οποία κατά
μυστηριώδη τρόπο έλλειψε εκ του φερωνύμου ναού της.
Αυτό ομολογείται, επανελήφθη για 2η αλλά 3η φορά όταν
κατά την μεταφορά της εικόνας, αυτή εγένετο βαρεία και ασήκωτος, ολίγο διάστημα
βορειόθεν του Παλαιοσελίου, πλησίον μιας υδατοπηγής, οπότε οπλοφόρος Τούρκος
ακολούθων τη συνοδεία, πυροβόλησε
κατά της εικόνας, αλλά η σφαίρα εστράφη και έπληξε αυτόν τον ίδιον! Έκτοτε η
τοποθεσία αυτή ονομάζεται «βρύση του Τούρκου».
Βλέποντας οι παρευρισκόμενοι το θαύμα τούτο εκυριεύθηκαν
εκ φόβου θεού και οι μεν Κερασοβίτες εγκαταλείποντες την εικόνα έφυγαν
έντρομοι, οι δε παλαιοσελίτες παρέλαβαν ταύτην μεταφέροντάς την εις το χωρίον
τους όπου θεία επιθυμία της εικόνας ήτο να εγκατασταθεί…»
Λέγεται,
κατά την παράδοση των Κερασοβιτών-τισσών, ότι τα παλαιά χρόνια στη Βυζαντινή
εποχή, γύρω στα 668-685 μ.Χ. … του 7ου αιώνα, όταν η ελληνική γλώσσα έγινε
επίσημη του κράτους και η ορθοδοξία επίσημη θρησκεία αυτών είχε χτιστεί το
πρώτο φτωχικό… εξωκλήσι, αφιερωμένο στην Αγία Παρασκευή, στην ίδια θέση με το
σημερινό. Αυτό δε σε ανάμνηση των νικηφόρων πολέμων των Βυζαντινών αυτοκρατόρων
ενάντια στους δυτικούς εχθρούς, όταν γύριζαν από τη Ρώμη μια και το χωριό μας
βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ανατολής – Δύσης.
Ειδικά
αφιερωμένο στην Μεγαλομάρτυρα, αφού χάρη στην ακλόνητη και βαθιά πίστη της,
ακόμα και βασιλιάδες της τότε κραταιάς Ρώμης πίστεψαν στον Χριστιανισμό, αφού
απαρνήθηκαν αυτοί και οι ακολουθίες των τον ειδωλολατρισμό. Ειδικά επί
αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Πωγωνάτου που διαχείμαζε στην περιοχή της Κόνιτσας,
επιστρέφοντας από νικηφόρα εκστρατεία κατά των Σλάβων, έχουν χτιστεί πολλοί
μικροί ιεροί ναοί στην περιοχή μας, στα χωριά Κλειδωνιά και Μολυβδοσκέπαστη.
Ένας από αυτούς ήταν και της Αγίας Παρασκευής στο χωριό μας. Αυτό το γεγονός οι
πρόγονοί μας το θεώρησαν πολύ τιμητικό και σπουδαίο, που τόσο πολύ συγκίνησε το
θρησκευτικό τους πιστεύω, ώστε την Μεγαλομάρτυρα την ανακήρυξαν και την
καθιέρωσαν πολιούχο-προστάτιδα του χωριού μας. Αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα
των προγόνων μας προφανώς χαροποίησε πάρα πολύ την οσία, ώστε την λαμπροφόρο
αυτή ημέρα της ιερής μνήμη της – πανήγυρης, θείο κέλευσμα έστελνε κάθε χρόνο,
ΕΝΑ ΕΛΑΦΙ στους πανηγυριώτες προγόνους μας, σαν δώρο δικό της για να
ευφρανθούν. Το ελάφι αυτό το έσφαζαν, το έψηναν και το κρέας του το μοιράζονταν
όλοι οι πανηγυριώτες. Κάποια χρονιά το ελάφι για άγνωστο λόγο και αιτία άργησε
να έρθει και αυτοί άρχισαν να γκρινιάζουν. Εντούτοις ήρθε το ελάφι
κατακουρασμένο-ιδρωμένο και οι πρόγονοί μας, οι ολιγόπιστοι, ανυπόμονοι το
έσφαξαν αμέσως, πριν ξεκουραστεί το άμοιρο ζώο. Αυτό το πράγμα εξόργισε την
οσία Αγία Παρασκευή και αποφάσισε να τους τιμωρήσει σκληρά μάλιστα. Έφυγε η
αγία και θαυματουργή εικόνα από το εξωκλήσι μυστηριωδώς για πάντα και πήγε στο
Παλιοσέλι. Αυτά λέει η μυθολογία-παράδοση για την θαυματουργή εικόνα της Αγίας
Παρασκευής μας. Από τότε πέρασαν 400-500 χρόνια και το 1999, στις 7,8 και 9
Αυγούστου, εδέησε να καταστεί δυνατό να φέρουμε την αγία εικόνα της για
τριήμερη προσκύνηση στο χωριό μας. Στη μεγάλη μας αυτή προσπάθεια, μας
συμπαραστάθηκε και μας βοήθησε πάρα πολύ ο Άγιος Δεσπότης μας, Μητροπολίτης
Αντρέας που χοροστάτησε και στις θείες λειτουργίες στο χωριό μας. Όλοι οι
απανταχού Κιρασοβίτες-τισσες ήρθαν να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα της
Αγίας Παρασκευής, που αριθμεί 800 χρόνια και άνω. Το χωριό κατακλύσθηκε από
ευλαβείς προσκυνητές, άνω των 2000 χιλιάδων ατόμων, το τριήμερο αυτό. Τα
χρήματα που προσεφέρθηκαν εδόθηκαν όλα για την επισκευή της εκκλησίας της Αγίας
Παρασκευής στο Παλαιοσέλι Κόνιτσας.
Πηγές:
Σύνταξη κειμένου: Μίλτος Γήτας
Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Σακελλαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου